Diario de MinLara, 16 mar. 18

Pamiętaj! Cofamy się tylko po to, żeby wziąć rozbieg 💪🏃💨 Trzymam za Ciebie kciuki ✊ 

Miło 

Kurcze, jesteś taka młoda, porozmawiaj z kimś o tym zanim doprowadzisz swój organizm do ruiny. Zaburzenia odżywiania to coś co zostaje z człowiekiem na wiele lat i wraca bardzo niespodziewanie. Wiem co potrafi zdziałać presja otoczenia i stres. Czasem pomaga nawet przyznanie się do tego przyjaciółce, jeżeli nie jesteś w stanie przyznać się rodzicom. Przykro mi się robi, bo byłam niewiele starsza od Ciebie gdy robiłam sobie to samo i to chyba jedna z niewielu rzeczy w życiu, której naprawdę żałuję... 

Właściwie to pomagają mi przyjaciółki, ale myślę, że nie jest to taka sprawa by przejmować dorosłych. Obiecałam im, że za tydzień pójdę do pani psycholog szkolnej (raz już tam byłam), chociaż się boję. 

Oczywiście, że jest to sprawa którą warto zawrócić głowę dorosłym. Kto jak nie oni zapewni Ci profesjonalną pomoc? 

Jestem psychologiem. Z zaburzeń odżywiania nie da się wyjść samemu. koniecznie powiedz o swoim problemie komuś komu ufasz zanim nie będzie za późno. Lepiej rozmawiać teraz a nie np. w szpitalu po zasłabnięciu co zdarza się bardzo często niestety. 

Wiem... Kiedyś musiałam pomagać mojej przyjaciółce, wiem, że mając kogoś na kim mi zależy będzie mi łatwiej.