Diario de enasky, 23 mar. 22

Sterkte.. maar het zal niet voor niets zijn hou je daaraan vast😘 wat voor werk deed je? 

Sterkte! 

lieverd, als ervaringsdeskundige kan ik je alleen maar aanraden: zoek professionele hulp bij dit proces, want het is een heel pijnlijk rouwproces ❤️ 

Sterkte lieve Enasky, wat ik er uit begrijp ben je verloskundige? Dat is inderdaad een mooi beroep. Dan heb je heel wat mooie herinneringen, misschien is dat iets om aan te blijven denken. En hulp zoeken is een goede raad van Ellen , niet te lang blijven zitten hiermee 🌹 

Sterkte! 

oh, dat gevoel ken ik helaas maar al te goed, wat Elfje zegt, probeer dit niet eerst alleen, ga hulp zoeken om je wat handvatten te geven het is echt een rouwproces. Heel veel sterkte💋💜 

Ik zag dat aankomen maar heb van me afgeduwd. Wil niet zien en geloven. Laatste jaren door me heen gewerkt. Veel pijnstillers gebruikt. Toen mijn longen worden ook betast had moeten langdurig thuis blijven. Toen valt fijn motoriek af …. shockeerde. Stond dopje van spuit aankijken en niet geloven …. Toen wist ik dat t zo veer was. Veel valt van me handen af …. Laatst drie jaar heb ik geleerd dat er bestaat geen hulp! Lip al van kastje naar de muur met mijn privé situatie, burn-out, en alles om me heen. Erste graad’s : covid- sorry we werken anders Tweede : we hebben voorlopig geen datum beschikbaar En zo ging dat Revalidatie afgerond en verder zoek maar lekker uit En ik ben zo onwijs klaar mee Wordt van alle kanten overbelast Mss is goed zo Niet meer werken … meer ruimte voor me zelf of hijst voor meer pikeren en janken  

Sterkte! 

Ik begrijp je volledig! Ik heb een wia uitkering voor 50%, ik vind het ook moeilijk. Aan één kant krijg je bevestigd dat je dus écht wel ziek bent, aan de andere kant heb ik nooit gedacht ooit een uitkering te moeten "trekken" Wat mij betreft komt er ook een stukje schaamte bij, en een heel groot stuk gevoel van falen. Ik zit nu ook te huilen bij het schrijven van dit bericht... 

Wat goed Danny dat je huilen kan. Ik ben al zo lang ziek en heb zo veel zorgen dat huilen om gaat niet meer. Ergens achter in me hoofd weet ik dat ik niet beter wordt en de klus is om zo lang mogelijk zelfstandig te zijn. Eerlijkheid is totaal anders. Weer een nieuwe plek necrose in me heup deze keer 🤦🏼‍♀️In mijn geval is gewoon accepteren dat er maar slechter wordt en proberen fatsoenlijk overleven totdat ik euthanasie kan regelen. Robie weet hoe dat alles moeilijk is en hoe veel administratie en kracht dat aanvraag.  

Het lijkt me heel moeilijk om niet meer verder te kunnen als je dat wel heel graag wilt. Maar blijkbaar is het tijd om echt rust te nemen en re respecteren dat je lijf het niet meer trekt. Ik denk dat je tijdens de rust die je krijgt vast weer ideeën krijgt om je leven een andere wending te geven. Misschien kun je anderen adviseren met een informatieve website, verhalen schrijven over wat je hebt meegemaakt of een hele andere manier vinden om je geest bezig te houden met iets wat je leuk vindt. Voorlopig maar even bijkomen, in gesprek gaan met iemand die je kan helpen om dit te verwerken en proberen ook te genieten van wat meer vrije tijd. Misschien kun je dan in de tussentijd plannen bedenken voor de toekomst. Want als niks doen niet bij je past moet je toch iets bedenken wat een nieuwe en aangepaste uitdaging kan worden. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. En heel veel liefde ❤️❤️ 

Je gezondheid zou JEALLES moeten zijn. Je schuldgevoel zou je los ‘moeten’ laten. Je heb de uitkering daar heb je gewoon recht op. Je krijg zo’n uitkering echt niet zomaar. Je vind vast wel een manier om een positieve draai te geven aan je bestaan. Heb vertrouwen!! 

Jee Enasky, ik lees zojuist in je reacties hoe slecht het met je gaat, wat vreselijk moeilijk! En wat knap ook dat je zo lang bent doorgegaan! Ik wens je alle kracht en sterkte, wees vooral lief voor jezelf 😘😘 

Hier hetzelfde als bij Ingrid, ik lees ook jou reactie. Necrose?! Dat klinkt echt niet goed 😓 Heel veel sterkte, en probeer het werken inderdaad los te laten. Je bent niet voor niks volledig afgekeurd. Al is dat makkelijker gezegd, dan gedaan 😏 

Ik heb wat tijd nodig om deze situatie een plekje te geven. Heb ervaring… alleen soms kom ik ff tegen een opstaken en dan is ff moeilijk soms ben je gewoon te lang sterk en dan is echt moeilijk. Als een rotsblok breekt dan wel in veel delen en ook als je zou hem lijmen wordt die nooit zelfde  

Zo is het ❤️ 

Wordt freelance consultant van je vakgebied ofz! Of mag je ook niet ondernemen?  

Jemig meid Wat een verhaal Heel veel kracht en sterkte gewenst 🍀❤️ 

❤️❤️❤️ 

Goed idee Dion. Mijn collega’s hebben al gevraagd of ik zou in ctc mee willen blijven voor ev advies en zo. Wat ik het moeilijkste vind is : geen fysieke contact met pasgeborenen. Daar baal ik van. Spanning in me hersenen om oplossing te vinden om te helpen. Fysiek zien beter worden, voelen in me hand. Dat stralend ogen van ouders…. Wetenschap ontwikkelt en is mogelijk steeds meer baby’s reden. Met alleen advies kom ik niet uit (kan slecht schrijven- hoe meer vouten hoe meer ignorantie en minder serieus een aandacht) nee lieve Dion. Ik moet t feit verwerken en een plekje geven.